M. Gaston Bonniers book on mining: how to turn the earth's resources into useful things.
ed. Paul Dupont, Paris 1883
Anne- Françoise Lesuisse, curator de la Biënnale de l’Image Possible sur_ Leçons de Choses
Le travail de Willem Vermoere prend l'objet comme objet : trouvé dans le quotidien, détourné de sa fonction et agencé avec d'autres, il acquiert une toute autre dimension, énigmatique et composée au sein d'un subtil (dés)équilibre. Les choses que le photographe rassemble dans son studio et coordonne les unes aux autres ne valent plus pour leur usage, ni même pour leur symbolique – en cela, les images de Willem Vermoere se détache subtilement de la référence au genre de la nature morte. C'est leur valeur d'invention qui, soudainement, apparaît à travers la composition soignée, les couleurs et le mouvement latent contenu dans la photo. En exploitant leur qualité formelle, le photographe souligne l'ingéniérie et l'inventivité contenue dans ces objets communs : le savon est toujours un peu rond de la paume des mains, le cuivre peut se plier comme un drapé, les gaufres respirent et craquent parce qu'elles sont criblée de trous, …
La question de la technique apparaît comme l'arrière-plan du corpus : la technique tangible, celle que l'on peut encore manipuler dans un rapport direct entre la main et la chose, celle qui donne une prise et un pouvoir, notamment celui de faire naître la beauté. Car les images de Willem Vermoere travaillent aussi à révéler la beauté, de l'ensemble et du détail. Une beauté qu'il met aussi en perspective en rephotographiant parfois ses images et en y rendant visible la trame de l'impressio : façon de dire que la beauté n'est pas la séduction.
De l'objet trouvé, l'artiste s'est récemment tourné vers l'image trouvée, comme un prolongement logique de sa démarche. Il recadre des illustrations de manuels qui, là encore, soulignent les systèmes, la créativité et l'ingéniosité d'un bricolage, pris au sens noble du terme.
A regarder les choses, on peut en tirer des leçons, en effet.
Anne-Françoise Lesuisse, juillet 2019
Leçons de Choses
A play with objects
by Willem V.
cast: iron wire, cheese, a fish, marble, duct tape, a cactus, soap and some others
Naïviteit en de triomf van de wil
Het tijdperk waarin de mens versmelt met zijn eigen technologie zit er volgens wetenschappers aan te komen. En dat is ‘onontkoombaar’ en ‘wenselijk’. Ze vertellen ons maar zelden voor wie dat gesleutel bedoeld is. Ze zijn druk bezig menselijke beperkingen, zelfs de sterfelijkheid, te overwinnen. De technologie is ondertussen een heilsleer, gebaseerd op de verblinde, aanname dattechnologische oplossingen dé oplossing zijn. Tot en met het transhumanisme dat voor de feilbare mens weinig plaats reserveert.
Maar wat heb je eigenlijk aan al die zogenaamde perfectie? Waar komt dat vandaan, en van wie zijn die schablonen van waaruit de vooruitgang, als seriewerk, gefabriceerd wordt? Vreemd genoeg is dat naïeve optimisme over technologie iets uit het verleden. Dat hebben we eigenlijk al eens gehad. In tijden van ‘global warming’ doet het zelfs nostalgisch en anachronistisch aan.*
Bricolage
Ik maak kleine constructies, onstabiele installaties zo je wil, met gevonden voorwerpen. Stapelingen. Altijd op het punt om in te storten. Lijm, touw, tape en tegengewichten verbinden alles, houden de dingen heel tijdelijk recht. Soms gooi ik ook wat metalen onderdelen of een tennisbal in de scenes om aan de breekbaarheid ook wat geweld toe te voegen. Latente mobililiteit.
Sommige constructies doen vaag aan iets herinneren: een raket lanceerder? waspoeder als sterrenstof ? antennes? een harnas misschien, zeep en stenen. Véél stenen ……… Als een laatste opstoot van het stenen tijdperk? Die constructies fotografeer ik. En soms herfotografeer ik de prints om de beelden aan te tasten. Zo worden er printdots zichtbaar. Kleuren verschuiven, kaders worden scheef. Het onstabiele karakter van de stapelingen wordt zo doorgetrokken in de foto’s zelf.
Met spuug en paktouw
De geschiedenis werkt cyclisch en niets veroudert sneller dan nieuwe technologie. Ondertussen ………. was je de grimmel van je voeten, je baard groeit onweerstaanbaar, draden proberen alles samen te houden (of te scheiden) Je eet nu en dan je kaas en hou je ook je wafel. Slakken surfen langzaam naar hun bestemmingen.
Nauwkeurig prutsen
Tegenover de projecties van een stralende perfecte toekomst wil ik de falende, de zoekende en struikelende mens zetten. De prutser bij wie alles met spuug en paktouw aan elkaar schijnt te hangen.
Wij allen dus, ook díegenen die zichzelf zien als de rentmeesters van de toekomst.
Het werk combineert radicaliteit met lucide humor. Ik geef uitdrukking aan de eigen onzekerheden, maar reflecteer daarmee tegelijkertijd over de onvatbare ‘grondstromen’ die onze samenleving vandaag de dag vormgeven.
WV 7/11/2019
+ een extreem pretentieuze titel. Alsof ik die maat ken. Maar ook de ‘vriend’ der dingen. Vriend van de brol eigenlijk.
*To be a Machine, Marc O’ Connell, 2017 Granta Publishers